Nepal it is!

Ik ben hier nu sinds 2,5 week. Een heel ander soort sfeer hier dan in de andere landen. Het voelt heel Indiaas aan. De vrouwen dragen namelijk lange, kleurrijke gewaden, hebben een bindi (zo’n stipje) op hun voorhoofd, en overal zijn hindoeïstische tempels te zien. De groet hier is ook heel leuk. Namasté namasté! Ik dacht dat dat alleen in de yogales voorkwam, maar zo groet iedereen hier elkaar dus.

En dan even uitzoeken hoe, wat en welke bergen

De meeste mensen reizen naar Nepal om een trek te maken door de bergen. Ik had nog nooit een trek langer dan 3 dagen gedaan, maar aangezien ik best wat tijd had wilde ik wel een mooie route doen. Iedereen in hostels zei dat de routes goed waren aangegeven en dat zoveel mensen dezelfde kant op lopen, dat het gemakkelijk is om mensen onderweg te ontmoeten. Zonder gids en met acht kilo op mijn rug ben ik begonnen met wandelen. Niet makkelijk, maar genoten heb ik zeker.

In het begin had ik twee Indiase jongens en een Iers stel waar ik mee optrok. Akash en Vipunsh waren nogal gekkies en dan ook nog met een zwaar Indiaas accent, dus ik kon wel om ze lachen. Samen zijn we in twee dagen naar Poon Hill gelopen. Dat hield in behoorlijk wat trappen beklimmen, maar de besneeuwde bergtoppen met zonsopgang waren het helemaal waard. Het werd ook nog eens goed koud. Ik droeg een muts, handschoenen en een dik jack. ’s Avonds sliepen we allemaal in slaapzakken om warm te blijven. Vaak word er gedacht dat ik een gids ben, of ze beginnen Nepalees tegen me te praten. Ik vind het wel grappig 🙂

Op Poon Hill had ik Alejandro ontmoet. Een jongen uit New York die tien maanden door India had gereisd met een motor en drie maanden door Nepal. Heel toevallig, hij had een aantal jaar terug met een meisje gereisd die ik ken van ADC.

Joepie een wandelclub gevonden!

In de guesthouse had ik twee Australische meisjes ontmoet, Emmely en Brody, die ook naar Annapurna Base Camp wilden. Mijn wandelclubje van de afgelopen dagen had hier geen tijd voor, dus het was fijn dat ik met hen mee kon lopen. Ze hadden ook nog eens gidsen, dus dat was helemaal handig. In het begin wilde ik me niet teveel aan hen opdringen. Helemaal omdat ze behoorlijk wat voor die gidsen bleken te betalen en ik wilde niet overkomen alsof ik zomaar eventjes daarvan zou meeliften. Maar we hadden het gelukkig heel gezellig en ze betrokken me bij alles dus uiteindelijk heb ik de hele trek met hen afgelopen. Na tien dagen stonden we weer beneden aan de berg. Wat een tocht! Ik heb nog nooit zoveel fysieke inspanning dagen achtereen gedaan. We liepen zo’n zes tot acht uur per dag, omhoog en omlaag, en dan ook nog eens een zware backpack op mijn rug. Maar allemaal driehonderd procent de moeite waard.