Onze maand in Argentinië is bijna ten einde gekomen! Deze week hebben we nog twee noordelijke bestemmingen op de planning staan voordat we met de bus de grens naar Bolivia oversteken. De afgelopen weken hebben we aardig wat kilometers afgelegd, zo’n 1600 ongeveer. Hoe noordelijker we komen, hoe ruiger het landschap!

Met de bus naar Tilcara

Na ruim twee weken verlaten we de provincie Cordoba en nemen we de nachtbus naar Tilcara. In totaal zijn we zo’n anderhalve dag bezig met reizen, maar de route is prachtig en we rijden door een ruig, bergachtig landschap met roodgekleurd steen en cactussen. Het voelt een beetje als een western film.

Eenmaal aangekomen in Tilcara ervaren we de indrukwekkende stilte van de bergen. In dit dorpje lijkt de tijd stil te hebben gestaan, ver weg van de moderne beschaving.  De bevolking loopt rond in traditionele kleding en aangezien dit gedeelte ooit onderdeel was van Bolivia, is het grootste gedeelte van de mensen donker gekleurd. 

Toevallig zijn we er rond 25 mei, wanneer landelijk de onafhankelijkheid van Argentinië gevierd wordt. In het centrum van het dorp wordt er muziek gemaakt en gedanst. Bijzonder om dat te zien, helemaal tegen de prachtige achtergrond van bergen.

We blijven niet lang in Tilcara, want onze bus naar Bolivia vertrekt vanaf San Salvador de Jujuy, wat twee uur reizen verderop ligt. Hier verblijven we een nachtje om nog even te rusten voor de lange busreis de grens over.

Soepele grensovergang

Gelukkig verloopt de grensovergang soepel. We stappen de bus uit, sluiten aan in een lange rij en zonder enige vragen over ons verblijf in Bolivia worden we het land binnen gelaten. In de bus leren we twee Israëlische meisjes kennen, die stomverbaasd zijn dat we Hebreeuws spreken. Ze zijn met z’n tweeën aan het reizen door Zuid-Amerika, net zoals heel veel Israëliërs doen nadat ze uit hun verplichte legerdienst komen. Allebei tweeëntwintig jaar, dezelfde leeftijd die ik had toen ik voor het eerst ging backpacken! Ik word er bijna nostalgisch van. Inmiddels is dat alweer ruim vijf jaar geleden en in de tussentijd is er zoveel gebeurd! 

De kou in

‘s Avonds kwamen we rond 23 uur eindelijk aan bij onze eerste bestemming in Bolivia: Uyuni. Zodra we de bus uitstappen voelen we een stevige kou. Dit is even omschakelen na de zomerse temperaturen van Argentinië! Sebas en ik hebben allebei maar één trui bij ons, dus het lijkt ons verstandig om toch maar zo snel mogelijk wat thermische kleding te scoren. Want zoals mijn moeder altijd zegt: kou lijden is armoe!