En zo staan we zomaar ineens weer in Bogotà, bijna drie weken eerder dan gepland. Dit is alweer de vijfde keer dat we in de hoofdstad van Colombia verblijven, dus het voelt hier inmiddels aardig vertrouwd aan. We zijn er met een doel: namelijk het ophalen van het visum van Sebas. Eindelijk! En om dat voor elkaar te krijgen hebben we nog een aantal ingewikkelde manoeuvres in het vooruitzicht. Gelukkig staan er ook leuke dingen, zoals de verjaardag van Sebas, op de planning. Die heeft hij sinds zijn achttiende niet meer in Colombia gevierd, dus dit jaar zal een extra bijzonder feestje zijn.

Ongeveer anderhalve week geleden waren we nog in Bolivia, maar dankzij de eerder dan verwachte goedkeuring van het visum zijn we plotseling alweer twee landen verder. Na het verlaten van Peru voelt het alsof het echte reizen voorbij is. De komende weken staan namelijk in het teken van het regelen van allerlei zaken. We zijn inmiddels zo vaak en zo lang in Colombia geweest dat het bijna als een thuisbasis begint te voelen. Na het droppen van onze bagage gaan we meteen op pad om een arepa te scoren – die smaakt, na een paar maanden zonder, éxtra lekker!

We hebben drie dagen de tijd in Bogotá voordat Sebas zijn afspraak heeft op de Nederlandse ambassade om zijn paspoort in te leveren. In de brief staat dat hij naast een pasfoto van 35 bij 45 mm ook een originele ongehuwdverklaring moet meenemen. Dat zou eenvoudig te regelen moeten zijn, maar op vrijdagochtend blijkt in één of ander kantoortje dat dit alleen mogelijk is in de stad waar je geboren bent. In het geval van Sebas is dat Medellín, zo’n twaalf uur met de bus bij ons vandaan. De spanning loopt daarmee flink op, want we zijn speciaal voor deze afspraak vervroegd naar Colombia gevlogen. We willen niet dat al die moeite voor niets is geweest – bovendien is de eerstvolgende mogelijkheid voor een afspraak pas over twee weken.

Op en neer vliegen

We hopen dat de ongehuwdverklaring binnen een dag geregeld kan worden, want in het weekend zijn de kantoren gesloten en blijft alleen de maandag over voor onze afspraak op dinsdagochtend om acht uur. Gelukkig is de moeder van Sebas akkoord gegaan om maandagochtend vroeg naar het juiste kantoor in Medellín te gaan om het voor ons te checken. Daar krijgt ze te horen dat het nog dezelfde dag mogelijk is, dus boeken we snel een heen- en terugvlucht om het op tijd voor elkaar te krijgen. Vlak voor zijn vlucht ontdekken we ook nog eens dat de pasfoto’s die we in Peru hebben laten maken helemaal niet het juiste formaat hebben. We rennen nog snel het centrum in om nieuwe te laten maken. Het gaat allemaal nét goed: Sebas is precies op tijd voor zijn vlucht naar Medellín. Daar staat zijn moeder hem op te wachten op het vliegveld om het document te overhandigen. Nog voor middernacht is hij terug in onze Airbnb. De eerste missie is geslaagd; morgenochtend vertrekt hij om zeven uur voor de afspraak.

Weer wachten

We zijn opgelucht dat we weer een stap hebben afgerond en horen dat het maximaal twee weken kan duren voordat het visum is uitgeprint en we het paspoort weer kunnen ophalen. Volgens de medewerker van de ambassade zal dat dus op 1, of anders 2 juli zijn. Precies op tijd voor onze vlucht van 3 juli. We twijfelen of we het antwoord zullen afwachten in Bogotá, maar we hebben hier eigenlijk weinig te zoeken en brengen onze laatste periode in Colombia liever door bij de familie en vrienden van Sebas. Die zullen we immers ook een tijdje niet gaan zien wanneer we naar Nederland gaan. Om kosten te besparen nemen we de bus, en na een lange reisdag komen we aan bij de moeder van Sebas.

Bijzondere verjaardag

De volgende ochtend vertelt ze me fluisterend dat ze allerlei mensen heeft uitgenodigd voor de verjaardag van Sebas. Of ik hem overdag even bezig wil houden, zodat ze de tijd hebben om het huis te versieren en de verrassing voor te bereiden. In de zomer worden er allerlei gratis evenementen in de stad georganiseerd, dus we hebben genoeg te doen. Zo is er een evenement rond inheemse cultuur, met live muziek, rituelen en een markt. We komen nog een paar vrienden van Sebas tegen, die ik inmiddels ook goed ken. Met een aantal meiden heb ik leuk contact, en het helpt dat ik me de afgelopen maanden steeds comfortabeler ben gaan voelen in het Spaans. Op het plein in het centrum zijn er ook circusoptredens van dezelfde groep waarmee Sebas vroeger zelf trainde. Het bijzondere aan Colombia is dat de overheid ervoor heeft gezorgd dat alle sport- en culturele activiteiten gratis toegankelijk zijn voor iedereen. Zo kun je zoveel lessen uitproberen en zoveel oefenen als je wilt!

Het feest in de avond is een succes. Er wordt gezongen en gedanst, en de muziek stopt pas rond een uur of vijf ’s ochtends. Wat een bijzondere verjaardag! De moeder van Sebas is dolblij om haar drie zoons weer samen te hebben – dat gebeurt niet vaak.

Terwijl we wachten op een bericht van de ambassade, genieten we nog volop van onze tijd in Medellín. Binnenkort zijn we weer in Nederland, dus deze laatste dagen staan in het teken van het afspreken met allerlei mensen en het eten van lekkernijen die je alleen hier kunt krijgen.

Spannend tot het allerlaatste moment

Precies twee weken na het afgeven van het paspoort hebben we nog steeds geen bericht van de ambassade. Ik besluit dan maar zelf contact op te nemen. Al snel krijg ik een reactie: het internationale visumcentrum kampt met vertragingen. De medewerker van de ambassade hoopt morgen meer duidelijkheid te kunnen geven.

Ook de volgende dag blijft het verlossende antwoord uit. Het wordt nu wel erg krap, want onze vlucht is al morgenavond. Voor Sebas hebben we een flexibel ticket, dus mocht het visum nog steeds niet klaar zijn, dan kunnen we zijn vlucht tot twee uur voor vertrek wijzigen. Maar het liefst willen we natuurlijk samen naar Nederland.

Ik mail de ambassade met de vraag hoe groot de kans is dat het morgen wél klaar is, en leg uit dat we hebben gerekend op de beloofde twee weken en onze vlucht willen halen. Gelukkig kan ik rekenen op het medeleven van de medewerker, want hij stuurt meteen een ‘urgent request’ naar Nederland.

Vanwege het tijdsverschil zullen we waarschijnlijk pas morgenochtend iets horen. Ze maken het tot het laatste moment wel erg spannend voor ons — zou Sebas morgen wel of niet met me mee kunnen vliegen naar Nederland?

We bespreken allerlei mogelijke scenario’s, maar we kunnen pas morgenochtend echt een beslissing nemen. We besluiten het even los te laten en focussen ons op het inpakken van al onze spullen. Hoe dan ook wordt dit mijn laatste dag in Colombia. Opeens voelt het alsof de afgelopen vijf maanden zijn omgevlogen.

We vallen behoorlijk vermoeid van de afgelopen dagen in slaap. De volgende ochtend ben ik om zes uur klaarwakker en behoorlijk nerveus. Ik besluit minstens tot zeven uur te wachten voordat ik de ambassade opnieuw mail.

Om tien voor acht krijgen we eindelijk het nieuws waar we op hadden gehoopt: het visum ligt klaar! We kunnen het tot elf uur ophalen. Na een korte uitleg dat Sebas nog in Medellín op het antwoord zat te wachten, wordt er speciaal voor ons een uitzondering gemaakt: hij mag het paspoort gelukkig tot uiterlijk 14.30 ophalen.

Terwijl we aan het ontbijt zitten, boek ik om half negen een vlucht voor Sebas die om half elf vertrekt. Voor we het weten is het tijd om afscheid te nemen van Sebas’ moeder en springen we in de taxi. Onderweg regel ik het online inchecken en download ik vast zijn boardingpass.

Het is een uur rijden naar het vliegveld, en om kwart voor tien vraag ik de chauffeur of hij alsjeblieft wat gas bij kan geven — die paar minuten kunnen nét het verschil maken. Sebas laat al zijn tassen en zelfs zijn jas bij mij achter, zodat hij de rij voor de bagagecontrole kan overslaan en direct naar de gate kan doorlopen. Het gaat gelukkig allemaal nét goed.

De laatste uitdaging

Terwijl Sebas onderweg is, kom ik erachter dat er ’s middags helemaal geen terugvluchten beschikbaar zijn. Hij moet uiterlijk om zes uur weer op het vliegveld in Medellín zijn, want dan begint het inchecken van onze bagage voor de reis naar Amsterdam.

Via Google Flights en Expedia blijken de eerste beschikbare vluchten pas ná zes uur te vertrekken – dus te laat. Maar ik ben vastbesloten om deze laatste ingewikkelde missie te laten slagen. Ik zoek naar alternatieve routes, mogelijke overstappen en speur de websites van verschillende luchtvaartmaatschappijen af.

Desnoods zou ik hier op het vliegveld nog rond kunnen vragen bij verschillende kantoren, maar dat blijkt niet nodig. Via de website van de voor mij onbekende maatschappij Clic zie ik dat er nog twee stoelen vrij zijn op de vlucht van vier uur. Als een razende vul ik mijn creditcardgegevens in… en ping! – daar is de bevestiging in mijn mailbox. Ook voor deze vlucht kan ik Sebas alvast online inchecken, wat ons weer veel tijd scheelt.

Terwijl ik in een koffietentje op het vliegveld de wachttijd aan het vullen ben met werk, ontvang ik een lachende foto van Sebas met het visum in zijn handen, naast de levensgrote kartonnen figuren van onze koning en koningin. Ja hoor, het is ons echt gelukt.

We kunnen het haast niet geloven. Hoewel we af en toe flink wat moed bij elkaar hebben moeten rapen om door te zetten, zijn we blij dat we ons niet hebben laten tegenhouden door alle uitdagingen. Makkelijk was het zeker niet, het heeft ons allemaal behoorlijk wat energie gekost. Ik hoop dat jullie het ook allemaal een beetje konden volgen! Tegelijkertijd heeft het ervoor gezorgd dat we opnieuw tijd konden doorbrengen in Colombia en zelfs geheel ongepland een droomreis konden maken door Zuid-Amerika. Het is gegaan zoals het had moeten gaan en wat zijn we blij. Voorlopig hoeven we ons even geen zorgen te maken over visums. Op naar Nederland!