Na een busreis van ongeveer acht uur zijn we vanochtend aangekomen in Cusco. We worden gelijk verwelkomd door kleurrijke parades met dans en muziek. Hebben wij even geluk dat we toevallig rond de Inti Raymi viering hier zijn, oftewel de viering van het begin van de zomer. En dat is deze week niet de enige reden voor een feestje!

Onze aankomst verliep niet geheel soepel, maar dat wil de pret niet drukken. Cusco schijnt echt een hoogtepunt te zijn van Peru. Vanaf hier kunnen we Machu Picchu en de regenboogberg bezoeken. Om zeven uur ‘s ochtends staan we bij het hostel voor een dichte deur en pas om tien uur doet er iemand open. Gelukkig is het een gezellige plek met een prachtig uitzicht. Hier kunnen we ons wel twee weken vermaken!

Eeuwenoude Inca trails

We frissen ons op en besluiten gelijk het centrum in te gaan. Vanaf het hostel is dat een wandeling van ongeveer twintig minuten naar beneden. De Peruaanse Luis die we leren kennen in het hostel vertelt ons dat een gedeelte van de weg naar beneden onderdeel is van de Inca trail, oftewel de oorspronkelijke paden die de Inca´s rond de 15e eeuw hebben aangelegd. Deze eeuwenoude paden worden door de Peruaanse overheid zoveel mogelijk beschermd. Als er gebouwd wordt, dan moet dat om deze paden heen. Mooi dat ze op die manier het erfgoed van de inheemse bevolking bewaren. En een bijzonder idee om te bedenken dat mensen al eeuwenlang deze paden gebruiken!

Het wijds opgezette historische centrum en de mix van Inca- en Spaanse koloniale architectuur vormen een mooi decor voor de kleurrijke parades. Er is live muziek met panfluiten en er wordt uitbundig gedanst.

Onverwacht bericht

Dan krijgen we ineens onverwachts bericht van de IND. De uitslag zou uiterlijk 24 juni bekend worden en we hadden er inmiddels niet meer op gerekend dat we ook eerder iets zouden kunnen horen. Om half zes ’s ochtends open ik gespannen mijn mail. Voordat ik begin met lezen zeg ik nog tegen Sebas dat het niet uitmaakt wat er in de brief staat: we gaan hoe dan ook een oplossing zoeken.

Gelukkig hoeven we geen andere oplossing te zoeken, want jippie-ja-jee onze visumaanvraag is ein-de-lijk goedgekeurd! Makkelijk was het niet, maar na anderhalf jaar is de eindstreep dan toch echt in zicht. Nu we het visum mogen ophalen, kan ons nieuwe hoofdstuk in Nederland beginnen.

Ik mail gelijk de ambassade in Bogota om een afspraak in te plannen voor het ophalen van het visum. Onze planning is namelijk strak, want na Machu Picchu moeten we op 26 juni in Lima zijn voor onze vlucht naar Bogota. Vervolgens vliegen we op 3 juli vanaf Medellin naar Amsterdam.

Bureaucratie…

Na wat over en weer gemail blijkt dat er eerst een afspraak moet worden ingepland om het paspoort van Sebas af te geven bij de ambassade. Daarna moeten we weer twee weken wachten voordat we het paspoort, inclusief visum, kunnen ophalen. Gelukkig hebben we voor Sebas een flexibel ticket geboekt, dus we kunnen de datum nog kosteloos wijzigen. Maar het liefst vliegen we natuurlijk samen terug naar Nederland.

We komen er ook achter dat er eind juni en begin juli slechts twee data beschikbaar zijn voor het maken van een afspraak. Dat zou betekenen dat Sebas pas een maand later naar Nederland zou kunnen vliegen. We bespreken alle mogelijke opties, maar komen vervolgens tot de conclusie dat op dit moment het visum het allerbelangrijkste is. We moeten zorgen dat we het zo snel mogelijk goed regelen, dus gooien we ons plan om.

Hoewel ik erg had uitgekeken naar Machu Picchu en we al eerder ons hele reisplan hadden omgegooid om deze plek te bezoeken, besluiten we om zo snel mogelijk naar Bogota te gaan. Jammer maar helaas, maar gelukkig loopt Machu Picchu niet weg en kunnen we hier altijd nog heen tijdens een volgende Zuid-Amerika reis. In plaats van twee weken, verblijven we uiteindelijk dus maar drie dagen in Cusco. En zo staan we plots weer in de airport: terug naar Colombia!